“My shadow's getting shorter, i'm a child at the border”
The National, 2019
Το 2018 η κυβέρνηση Τραμπ ξεκίνησε μια πολιτική σύμφωνα με την οποία όλα τα παιδιά που έφταναν στα σύνορα με το Μεξικό χωρίζονταν από τους γονείς και τους κηδεμόνες τους. Έπειτα από γενική κατακραυγή το νομοσχέδιο αυτό αποσύρθηκε χωρίς όμως να υπάρχει καμία μέριμνα για τα, χιλιάδες, παιδιά που ήδη είχαν χωριστεί από τους οικείους τους, να επανενωθούν με τις οικογένειες τους.
Πίσω στο 1918, στην Αμάσεια του Πόντου, ο πατέρας της γιαγιάς μου βάζει τις κόρες του σε μια βάρκα, για να ξεκινήσουν ένα μεγάλο ταξίδι, βλέποντας την καταστροφή να έρχεται, με την υπόσχεση να τις συναντήσει κι εκείνος στην Ελλάδα σύντομα. Είχαν ραμμένα στον ποδόγυρο των φουστανιών τους όσα χρήματα θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια καλή διαβίωση τον πρώτο καιρό.
17 χρόνια αργότερα κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, κρατούσε η γιαγιά μου η Αθηνά στα χέρια της το 5ο από τα 8 της παιδιά. Τα μεγάλωσε όλα με αγάπη κρατώντας τα από το χέρι κάθε μέρα, σε έναν κόσμο που δεν ήταν δικός της αλλά τον έφτιαχνε κάθε μέρα και τον έκανε πιο όμορφο για να γίνει τουλάχιστον δικός τους.
45 χρόνια περίπου αργότερα ο δικός μου μπαμπάς κρατάει στα χέρια του τα δικά του παιδιά. Πότε δεν είχαμε χωριό, ποτέ δεν είχαμε εναν δικό μας τόπο, έναν τόπο με ρίζες. Οι δικές του ρίζες έμειναν πίσω στην Τουρκία όπως της μητέρας και του πατέρα του, κι αυτό ήταν πάντα ένα κενό που κουβαλούσε μέσα του, μια μικρή τρύπα, από αυτές που ενώ είναι επίκτηκτες μεταφέρονται από τη μια γενια στην άλλη και την έχω κι εγώ σαν ένα εκ γενετής σημάδι να με ενώνει με το παρελθόν μου.
Όταν η μητέρα μου έχασε τον πατέρα της, πρόσφυγας κι αυτός, χωρίς τόπο, με μια τρύπα κάπου κοντά στην καρδιά, μου είπε “τώρα πια δεν έχω πατρίδα” και είναι μια κουβέντα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Αν κατάλαβα κάτι πολύ καλά μέσα στα χρόνια από τις ιστορίες τους και κοιτάζοντας μέσα από αυτές τις μικρές τρύπες μας είναι πως πατρίδα είναι το χέρι που σε κρατάει από το χέρι και μεγαλώνεις μέσα του.
Κάθε μέρα είναι Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων.