Ξέρουμε τι δουλειά κάνει κάποιος, που μένει, τι οικογένεια έχει, όμως δεν ξέρουμε σχεδόν ποτέ αν είναι καλά. Οι παλιότερες γενιές, βαθιά καταπιεσμένες και θυμωμένες με ζωές που δεν ήθελαν, μας μεγάλωσαν για να εκπληρώσουμε κάποιο ‘πρότζεκτ’, να κάνουμε αυτό που ‘πρέπει’ για να φαινόμαστε πετυχημένοι, να γίνουμε η συνέχειά τους ή αυτό που δε μπόρεσαν να γίνουν, να κουραζόμαστε πολύ για να αποδεικνύουμε ότι αξίζουμε, κατάλοιπα που οι περισσότεροι διατηρούμε μέσα μας ακόμη, έστω και εν αγνοία μας, νομίζοντας ότι είμαστε προοδευτικοί. Έχει έρθει ο καιρός, όσοι έχουμε επιβιώσει μεγαλώνοντας σε περιβάλλον (οικογενειακό και κοινωνικό), ανίδεο για τη σημασία της ψυχικής υγείας, να πάμε ένα βήμα μπροστά και να καταλάβουμε κοιτώντας γύρω μας, ότι οι άνθρωποι καθορίζονται από την ψυχική τους υγεία, και όχι από το αν έχουν καλή δουλειά, λεφτά, ένα ή οκτώ παιδιά, σύντροφο ή σπίτι.
Έχει έρθει ο καιρός να σπάσουμε τη βιτρίνα και να δούμε την ουσία.
Δεν έχουμε πια καμία δικαιολογία να μην ακούμε τις πραγματικές μας ανάγκες, να μη ζητάμε τη βοήθεια ειδικού για να τις βρούμε, να μη γνωρίζουμε ότι χιλιάδες άνθρωποι δίπλα μας παίρνουν φαρμακευτική αγωγή για να στέκονται όρθιοι ακόμα κι αν νομίζουμε ότι είναι πανευτυχείς, δεν έχουμε καμία δικαιολογία να πιστεύουμε ακόμη, στο 2021, ότι στη ζωή έχουμε έρθει για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από το να νιώθουμε καλά.
