Κάποιος πάλι βρίζει κάποιον μόλις ανοίξω τα σόσιαλ, του φορτώνει όλα τα προβλήματα της ζωής του και του πλανήτη, τον σβήνω κι αυτόν, δε θέλω η καθημερινότητά μου να γεμίζει με άλλες κοινοτοπίες γεμάτες ηθικολογία. Κάτι πολύ δικό μας βρίσκεται σε καθετί που μας θυμώνει, μου είπε η ψυχολόγος μου όταν συζητούσαμε για τη μάστιγα του καταγγέλω ίσον υπάρχω, φωνάζω ίσον αγωνίζομαι, βρίζω εμμονικά ίσον φαντασιώνομαι ότι θα σώσω την κοινωνία από τους ‘κακούς’, και η τοποθέτησή μου θα παίξει μεγάλο ρόλο στο διαδίκτυο, όσο δεν έπαιξε στην οικογένειά μου όταν ήμουν μικρός.
Σ’ έναν χώρο που μπορούμε να μοιραστούμε νέα, ιδέες, έργα, τέχνη, αστεία, καθόλου τυχαία δεν επιλέγουμε να τονίσουμε το κακό, γιατί το κακό μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία είδηση (συνήθως παραποιημένη για να μας εξυπηρετεί), μία παρέα με κοινές αντιλήψεις, κι ένα πληκτρολόγιο. Ζούμε σε εποχή ηθικού πανικού, που καμία σημασία δεν έχει το τι συμβαίνει (η αλήθεια συνήθως είναι θέμα γούστου ή κόμματος), αλλά το να δείξουμε ότι εμείς είμαστε ηθικότεροι, να δες μαμα, είμαι καλό παιδί, μπορεί να μην πίστεψες ποτέ ότι είμαι σπουδαίος, αλλά τώρα φωνάζοντας και καταδικάζοντας το κακό, οι διαδικτυακοί μου φίλοι θα με πιστέψουν.
Δείτε πόσο συμπαθής είμαι, δείτε πώς καταδικάζω τη βία με βία, δείτε με να υποδεικνύω ποιον πρέπει να μισούμε, με μάσκα ‘προοδευτικότητας’ να διαπομπεύω όποιον δεν συμμετέχει σ’ αυτό, δείτε με να κλωτσάω όποιον είναι πετυχημένος, να κλωτσάω ακόμα περισσότερο όποιον είναι πεσμένος, να ονομάζω τη διαταραχή μου ‘ιδεολογία’ και να ζητάω να πάρω δημόσια την αγάπη και την αποδοχή που δεν έχω πάρει ιδιωτικά. Να επιλέγω την ασφαλή έξαψη που μου δίνει το διαδίκτυο, γιατί φοβάμαι να ζήσω την αληθινή. Κι ολ’ αυτά ενώ έχω την επιλογή να διαβάσω, να κοιμηθώ, να πάω μια βόλτα, να κοιτάξω το ταβάνι, να κοιτάξω τον ουρανό, να επικοινωνήσω, να μάθω, να αγγίξω, να προσφέρω, να γελάσω, ν’ αναπνεύσω.
Ξεχνάμε καθημερινά ότι τυχαία δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, δεν επιλέξαμε τους γονείς που μας αγάπησαν σωστά ή λάθος ή καθόλου.
Δεν υπάρχει καλός και κακός έξω από τα παιδικά παραμύθια. Έχουμε όλες τις πλευρές μέσα μας ταυτόχρονα, και μία ομάδα ανθρώπων που μας αγαπάει ό,τι κι αν κάνουμε.
Θαυμάζω ελάχιστους ανθρώπους και το κοινό που έχουν είναι πως δεν κλωτσούν ποτέ κανέναν. Η ‘ενσυναίσθηση’ που τόσο χρησιμοποιείται τελευταία δεν είναι μία σημαία που την περιφέρεις όπου σ’ εξυπηρετεί, είναι μια βαθιά ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Είναι και το να μπορείς να σιωπάς όταν δεν έχεις κάτι καλό να πεις. Και μόνο αυτή η επανάσταση θα είχε νόημα σήμερα. Η αληθινή επανάσταση δε βρισκόταν ποτέ στο να καταστρέφεις ή στο να τιμωρείς τους ‘κακούς’, αλλά στο να δημιουργείς, ακόμα κι όταν οι συνθήκες σε εμποδίζουν. Η αληθινή επανάσταση είναι να πεις κάτι καλό, να φτιάξεις κάτι, να προσφέρεις κάτι χρήσιμο στον κόσμο, και όχι τις θυμωμένες κραυγές σου.